Projekt urbanistyczny osiedla: Kazimierz Wejchert i Hanna Adamczewska (później Adamczewska-Wejchert). Projekty architektury: zespół architektów warszawskich, 1952 r.
W 1951 r., kiedy trwała już budowa osiedla A, ogłoszono konkurs na plan ogólny miasta. Konkurs wygrali Kazimierz Wejchert i Hanna Adamczewska z zespołem. Osiedle B było pierwszym osiedlem zrealizowanym wg projektu urbanistycznego zwycięskiego zespołu.
Budowę osiedla rozpoczęto w 1953 r. Domy wznoszono metodą tradycyjną, z cegły. Przy projektowaniu wykorzystano typowe sekcje budynków, zestawiane w różnych wariantach.
Według koncepcji generalnych projektantów Kazimierza Wejcherta i Hanny Adamczewskiej osiedle B miało być łącznikiem nowego miasta z zastanym starym zespołem miasteczka Tychy. Pomiędzy nowymi budynkami pozostawiono wiele domów dawnej zabudowy. Przez Hannę i Kazimierza Wejchertów osiedle nazywane było „romantycznym” – ulice poprowadzono tu swobodnymi liniami, dostosowanymi do ukształtowania terenu, z kilku miejsc otwarto perspektywę na wieżę starego kościoła. Zabudowa jest w przewadze trzykondygnacyjna. Architektura świadomie nawiązuje do tradycyjnej zabudowy miasteczek polskich: spadziste dachy pokryte dachówką, facjatki, narożne podcienia, ryzality, wykusze, podziały elewacji gzymsami. Dużo jest tzw. małej architektury: schody na spadkach terenu, obniżającego się w kierunku potoku, kamienne murki oporowe.
Na skwerze u zbiegu ulic Budowlanych i S. Batorego (dawniej B. Bieruta) w 1957 r. stanęła rzeźba plenerowa Chłopcy z gęsią, autorstwa Augustyna Dyrdy i Tadeusza Głoda, przypominająca swym tematem o dawnym wiejskim charakterze tego terenu. Niecka pośrodku kompozycji była pomyślana jako sadzawka fontanny, twórcy umieścili więc na jej skraju także żabę. W latach 2009-2011 rzeźba została odnowiona przez Augustyna Dyrdę.