Projekt: Bożena i Janusz Włodarczykowie, konstrukcja: Jerzy Manjura, 1988 r. Realizacja w latach 1988–1996, poświęcony 22.12.1996 r. Budowniczym był ks. Benedykt Borkowy, proboszcz parafii erygowanej w 1984 r.
Sylwetę kościoła tworzą dwie bryły, zespolone w partii dachowej świetlistym łącznikiem. Nad całością dominuje trójkątny szczyt nad prezbiterium, z wielkim okrągłym oknem. Ten wysoki, zwieńczony krzyżem szczyt przejął funkcję wieży. Od zachodniej strony stanęła ażurowa dzwonnica, która nie konkuruje wysokością z korpusem kościoła. Jego zewnętrzne ściany osłonięte są szerokim okapem dachu i podcieniami. Trójkątne kontury brył dwudzielnego dachu, tworzących sylwetę całej świątyni łagodzone są przez powtarzalną formę łuku, dominującego w przyziemiu: łukowato prowadzone są mury, łukowate są obramienia okien i prześwitów przejść.
Wnętrze świątyni zwraca uwagę powściągliwym wystrojem. Dominuje jasne drewno i jasna cegła, wizerunek św. Maksymiliana Kolbego nad ołtarzem, lekko zarysowany, zaledwie wyłania się z tła.
Wyobrażenie patrona oraz stacje Drogi Krzyżowej, umieszczone pośrodku płaszczyzny okien, są dziełem Stanisława Kluski, tyszanina, profesora katowickiej Akademii Sztuk Pięknych. Artysta sięgnął po złoto, wprowadzone w postaci krzyżyków do tła scen Drogi Krzyżowej; złote akcenty dopełniają oszczędne w rysunku sceny figuralne kolejnych stacji.
Kościół uznany jest za jeden z najciekawszych obiektów nowej architektury sakralnej w Polsce.