Założona została w 1703 r. jako kuźnia żelaza przez pszczyńskiego barona Baltazara Promnica. Lokalizacja nad rzeką Gostynią zapewnić miała siłę napędową pracującym machinom. W 1775 r. kolejny właściciel pszczyńskich dóbr książę Fryderyk Erdmann z rodu Anhalt-Köthen zadecydował o rozbudowie huty, a na jej terenie umieścił kamień z okolicznościową z inskrypcją, który dziś podziwiać można w tyskim muzeum. Wybudowany wielki piec opalany był węglem drzewnym i topił rudę sprowadzaną z Bytomia. Urządzenie dymarskie, dostarczające do niego powietrza, poruszane było siłą spiętrzonej wody, spływającej po wielkim, blisko pięciometrowym drewnianym kole. Dla utrzymania stałego poziomu wody właściciele huty postanowili wówczas utworzyć sztuczny zalew - obecne Jezioro Paprocańskie. Paprocka Huta rozwijała się jeszcze do połowy XIX w. W 1856 r. zainstalowano tu nawet maszynę parową, używaną w razie niskiego poziomu wody jeziora. Ale ostatecznie nie wytrzymała konkurencji i w 1878 r. została zamknięta. Pozostałe po niej trzy zabytkowe budynki odrestaurowano i obecnie mieści się tam restauracja Huta Paprocka.